Przeciwciała IgM są pierwszymi przeciwciałami produkowanymi w odpowiedzi na ekspozycję na obce cząsteczki chemiczne, zwane antygenami. Antygenami mogą być fragmenty bakterii, wirusów, grzybów, pokarmów, pyłków roślin, a nawet własnych tkanek w niektórych przypadkach. IgM są wytwarzane jako pierwsze z przeciwciał, a ich rola polega na szybkim zneutralizowaniu zagrożenia.
Przeciwciała IgM są skierowane przeciwko konkretnemu antygenowi. Mają unikatową strukturę, zwana „płatkiem śniegu”, co pozwala jednemu przeciwciału IgM na związanie kilku cząsteczek antygenu jednocześnie.
W organizmie, z upływem czasu, przeciwciała IgM są zastępowane przez przeciwciała IgG. Jednak przedłużona produkcja przeciwciał IgM może występować w stanach przewlekłego kontaktu z antygenem, jak np. w przewlekłych zakażeniach.
Badanie poziomu przeciwciał immunoglobuliny typu M (IgM) ma znaczenie diagnostyczne w różnych stanach klinicznych, w tym:
- Pierwotnych i wtórnych niedoborach odporności.
- Makroglobulinemii Waldenströma.
- Chorobach zakaźnych, takich jak borelioza, opryszczka.
- Chorobach pasożytniczych, np. lamblioza, glistnica.
- Nowotworach hematologicznych, np. szpiczak mnogi, chłoniaki.
Podwyższony poziom IgM może wskazywać na różne stany patologiczne, takie jak zakażenia, stany zapalne, choroby wątroby, autoimmunologiczne lub hematologiczne. Natomiast obniżony poziom IgM może być spowodowany różnymi czynnikami, w tym wrodzonymi niedoborami odporności lub rozległymi oparzeniami.
