Immunoglobuliny, czyli przeciwciała, składają się z łańcuchów ciężkich i lekkich. Lekkie łańcuchy dzielą się na dwa podtypy: kappa (κ) i lambda (λ). Komórki plazmatyczne prawidłowo produkują i uwalniają do krążenia łańcuchy lekkie w niewielkim nadmiarze w stosunku do ciężkich, tworząc tzw. pulę wolnych łańcuchów lekkich.

W ciągu doby organizm produkuje i wydala od 1 do 10 mg/l wolnych łańcuchów lekkich, z czego produkcja łańcuchów kappa jest nieznacznie wyższa niż lambda, jednak kappa są szybciej usuwane z moczem.

Zaburzenia w produkcji lub nadmierna produkcja łańcuchów lekkich może świadczyć o różnych chorobach, w tym o szpiczaku mnogim.

Wzrost stężenia jednego z łańcuchów lekkich, zwłaszcza w obecności monoklonalnej gammapatii, sugeruje obecność tej choroby. Jednak wzrost stężenia obu wolnych łańcuchów lekkich może być także wynikiem niewydolności nerek, poliklonalnej odpowiedzi zapalnej lub innych chorób limfoproliferacyjnych.

Badanie ilościowe stężenia wolnych łańcuchów lekkich w surowicy jest zalecane w rutynowej diagnostyce nieprawidłowości komórek plazmatycznych. Pozwala to na wczesne rozpoznanie szpiczaka wydzielającego łańcuchy lekkie oraz monitorowanie efektów terapii w chorobach limfoproliferacyjnych.

Wartość kliniczna badania FLC polega również na możliwości monitorowania remisji i progresji choroby limfoproliferacyjnej oraz ocenie skuteczności chemioterapii. Spadek poziomu wolnych łańcuchów lekkich o co najmniej 50% u chorych z ustaloną gammapatią uznawany jest za istotny w monitorowaniu choroby.