Fibrynogen to białko obecne we krwi, które odgrywa kluczową rolę w procesie krzepnięcia. Jest to jeden z elementów osocza, a jego rola polega na przekształcaniu się w fibrynę pod wpływem enzymów krzepnięcia, co prowadzi do tworzenia skrzepu. Badanie fibrynogenu z metody Claussa to specyficzna metoda pomiaru stężenia fibrynogenu we krwi.

Badanie to jest często wykorzystywane w kontekście oceny układu krzepnięcia i może być stosowane w różnych sytuacjach, takich jak:

Ocena krzepnięcia:

Badanie fibrynogenu pomaga ocenić zdolność krwi do krzepnięcia. Niskie poziomy fibrynogenu mogą sugerować problemy z krzepnięciem, podczas gdy wysokie poziomy mogą świadczyć o ryzyku nadmiernego krzepnięcia.

Monitorowanie terapii:

W niektórych przypadkach, zwłaszcza u pacjentów leczonych lekami przeciwzakrzepowymi, badanie fibrynogenu może być używane do monitorowania skuteczności terapii.

Choroby sercowo-naczyniowe:

W niektórych przypadkach, badanie fibrynogenu może być używane jako marker ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, zwłaszcza w kontekście hiperkoagulacyjnych stanów zapalnych.

Podwyższone wyniki fibrynogenu mogą występować w różnych sytuacjach, takich jak stan zapalny, choroby wątroby, choroby układu krwiotwórczego, ciąża, czy po operacjach chirurgicznych. Wysokie poziomy fibrynogenu mogą również być związane z ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych i zakrzepicy. Jednakże, samo podwyższenie poziomu fibrynogenu nie jest jednoznaczne i zawsze wymaga oceny przez lekarza w kontekście ogólnej sytuacji klinicznej pacjenta.