Oznaczenie poziomu przeciwciał specyficznych dla beta2-glikoproteiny I (a-Beta2-GPI) w klasie IgG i IgM jest istotnym narzędziem diagnostycznym w identyfikacji zespołu antyfosfolipidowego (APS).

APS to układowa choroba tkanki łącznej, charakteryzująca się obecnością przeciwciał antyfosfolipidowych (aPL), w tym antykoagulantu toczniowego LA (lupus anticoagulant), obecność krążących przeciwciał antykardiolipinowych (aCA), oraz obecność przeciwciał przeciw beta2-glikoproteinie I.

Zespół antyfosfolipidowy może manifestować się poprzez zakrzepice naczyniowe żył i tętnic bez zmian zapalnych ścian naczyń oraz powikłaniami położniczymi, takimi jak obumarcie płodu po 10 tygodniu ciąży, przedwczesny poród czy samoistne poronienia przed 10 tygodniem ciąży. Diagnostyka APS opiera się na spełnieniu co najmniej jednego kryterium klinicznego i jednego kryterium laboratoryjnego.

Badanie przeciwciał przeciw beta2-glikoproteinie I, zwłaszcza w klasie IgG i IgM, odgrywa kluczową rolę w diagnostyce tego zespołu. Beta2-glikoproteina I to białko powstające w wątrobie i obecne w surowicy. Badanie jest szczególnie istotne w przypadku podejrzenia zespołu antyfosfolipidowego, zwłaszcza w sytuacjach, gdy wyniki testów na przeciwciała antykardiolipinowe są ujemne lub wątpliwe. Przeciwciała a-Beta2-GPI współwystępują z objawami APS, zwłaszcza z zakrzepicą, jednak ich czułość jest ograniczona. Warto zaznaczyć, że przeciwciała a-Beta2-GPI nie zastępują całkowicie klasycznych oznaczeń przeciwciał antykardiolipinowych, ale ich podniesione stężenie, utrzymujące się przez długi czas, może wiązać się z powikłaniami zakrzepowymi, zwłaszcza u kobiet z powikłaniami położniczymi.