Badanie stężenia białka całkowitego w surowicy krwi umożliwia ocenę ogólnej ilości białek obecnych we krwi. Badanie stanowi wypadkową procesów anabolicznych (syntezy białek) i katabolicznych (degradacji białek) dwóch głównych frakcji białkowych: albumin i globulin.
Hiperproteinemia i hipoproteinemia:
Wzrost stężenia białka całkowitego, czyli hiperproteinemia, może być związany głównie z hipergammaglobulinemią lub odwodnieniem organizmu. Z kolei hipoproteinemia, czyli obniżenie poziomu białek w osoczu, może wynikać z niedoborów białka w diecie, przewlekłego głodzenia, nasilenia procesów katabolicznych, uszkodzenia wątroby (obniżona synteza), chorób nerek (wzmożona utrata z moczem) oraz chorób nowotworowych.
Proteinogram – elektroforetyczny rozdział białek krwi:
Aby zidentyfikować frakcje białek odpowiedzialne za stany hipoproteinemii lub hiperproteinemii, przeprowadza się tzw. proteinogram. To elektroforetyczne rozdział białek krwi, pozwalające na dokładne określenie rodzaju i ilości poszczególnych frakcji białek.
Wskazania do pomiaru stężenia białka:
- Przewlekłe choroby wątroby.
- Zespół nerczycowy i choroby nerek.
- Choroby zapalne jelit.
- Stany niedożywienia.
- Obrzęki.
- Diagnostyka szpiczaka mnogiego i makroglobulinemii.
- Zaburzenia odporności.
- Stany kataboliczne w ciężkich chorobach.