Rozpoznawanie i różnicowanie chorób nerek:

Ze względu na swoją niewielką masę cząsteczkową, Beta2-mikroglobulina jest szybko usuwana z krwi przez filtrację kłębuszkową, a następnie wchłaniana zwrotnie przez komórki kanalikowe cewek nerkowych. W prawidłowych warunkach, śladowe ilości Beta2-mikroglobuliny pojawiają się w moczu. Wyższe stężenia w moczu mogą świadczyć o dysfunkcji kanalików nerkowych. Z kolei w przypadku zmniejszenia filtracji kłębuszkowej i niewydolności nerek, stężenia Beta2-mikroglobuliny w surowicy rosną. To badanie pomaga różnicować uszkodzenie kłębuszków od uszkodzenia kanalików nerkowych oraz w rozpoznawaniu wczesnego odrzutu przeszczepionej nerki.

Marker nowotworowy:

Podniesiony poziom Beta2-mikroglobuliny w surowicy, przy prawidłowej filtracji kłębuszkowej, sugeruje wzrost produkcji tego białka. Jest to marker chorób limfoproliferacyjnych, takich jak szpiczak mnogi, chłoniak B komórkowy, przewlekła białaczka limfocytowa B komórkowa, choroba Hodgkina, chłoniaki non-Hodgkin, oraz makroglobulinemia Waldenstroma. Badanie to jest stosowane do oceny stadium, monitorowania leczenia szpiczaka mnogiego (spadek towarzyszy odpowiedzi na leczenie) oraz w prognozowaniu chorób limfoproliferacyjnych (wzrost stanowi złą prognozę).

Inne zastosowania:

Podwyższone wartości Beta2-mikroglobuliny w surowicy obserwuje się również w chorobach autoimmunizacyjnych, chorobach zapalnych wątroby, zakażeniach wirusowych (CMV, mononukleoza zakaźna), a także u niektórych chorych dializowanych i przy odrzucaniu przeszczepu. W rzadkich przypadkach, Beta2-mikroglobulinę oznacza się w płynie mózgowo-rdzeniowym w diagnostyce chłoniaka, białaczki limfocytowej, szpiczaka mnogiego w OUN, a także w przypadku HIV/AIDS i stwardnienia rozsianego.